(١) معنى کلى اوتيسم، تمايل به مجذوب خود بودن است، حالتى که در آن افکار، احساسات و اميال تحت سلطه ادراک درونى شخص از دنيا است. اين کاربرد بطور تيپيک مفهوم ضمنى پاتولوژى را دارد. يعنى حالت و گرايش درونى هماهنگ با واقعيت نيست و شخص هر چيز را بر حسب خيالات و روياها و اميدها و آروزها می‌بيند تا واقعيتى که ديگران نيز در آن سهيم باشند. (٢) تمايل به دل مشغولى با خيالات و روياهاى خود و کسب لذت از آن‌ها در کاربرد دوم لزوماً موضوع پاتولوژى در کار نيست. (٣) اين اصطلاح در ابتدا به‌وسيله يوگين بلولر براى اسکيزوفرنى ساخته شد. البته زمينه اوتيستيک به عنوان يک صفت شخصيتى ممکن است در افراد خجول و درونگرا و منزوى مشاهده شود. شديدترين فرم آن هم يکى از علائم اوليه اسکيزوفرنى است که به‌وسيله بلولر شرح داده شده است. بلولر گفته است فرد اسکيزوفرنى می‌گردد که تفکر اتيستيک او غيرقابل کنترل گردد. او همچنين معتقد بود که تفکر اوتيستيک افراطى است در اسکيزوفرنى تا حدودى حاصل اختلال صورى است. هر چند هذيان‌هاى خيالپردازانه معدودى از بيماران اسکيزوفرنيک مزمن را می‌توان به عنوان نتيجه تفکر اوتيستيک توجيه کرد، اين توضيح در تمام انواع اسکيزوفرنى صادق نيست.