|
نثر یگانهای که پایان را به آغاز و آغاز را به آغازی دیگر بدل میکند و سیر انسان و حیات زمینیاش چون دمی میان تولد و مرگ، گذشته و آینده، واژهای میان دو خاموشی کوتاه بر آینه آب میبیند. آه، آبی آسمان، دریا و خدا. با پیامبر به چشمه میرسیم و تشنهایم...
| 
