اسکیزوفرنی یک بیماری مزمن است. عوارض اسکیزوفرنی بر بسیاری از افکار، احساسات و رفتارهای شما تأثیر می‌گذارد. شدّت این عوارض ممکن است نوسان داشته باشد و حتی شخصی که کاملاً بیمار است ممکن است حتی بدون دارودرمانی، گاهی احساس طبیعی بودن بکند و در ظاهر نیز عادی به نظر برسد. برطرف شدن نشانه‌های بیماری به معنی این نیست که خود بیماری هم برطرف شده است.
داروهای تازه ضدروان‌پریشی، هم از شدّت عوارض و هم از شدّت فعال بودن آن‌ها می‌کاهند. با وجود این، شما باید هم برای دوران کاهش علائم بیماری و هم دوران عود آن‌ها برنامه‌ریزی کنید. حتی در دوران کاهش علائم بیماری، نشانه‌های باقی مانده (نشانه‌هایی که حتی در دوران بهبود نسبی هنوز وجود دارند) بر تمام جنبه‌های زندگی شما تاثیر می‌گذارند.
بیماری شما احتمالاً به این معنی است که شما بیشتر از دیگران به پشتیبانی و حمایت نیاز خواهید داشت. شما باید به کمک پزشک، مددکار اجتماعی و دوستان و نزدیکان خود، نوع حمایت مورد نیازتان را مشخص کنید تا از آن‌ها در زمان مناسب بهره‌مند شوید. شما بر حسب شدّت بیماری ممکن است در انجام امور زیر با مشکل روبرو باشید:

•  تمرکز و حفظ توجه
•  به یاد آوردن قرار ملاقات یا صحبت‌های قبلی
•  داشتن انرژی و انگیزه برای فعالیت‌های عادی
•  احساس امیدواری یا خوش‌بینی برای اقدام به کارهای تازه
•  درک و تفسیر دقیق حالت‌های چهره و سرنخ‌های اجتماعی
•  انجام مکالمه به شیوه‌ای که دیگران انتظار دارند
•  رفتاراجتماعی به شیوه‌ای که دیگران انتظار دارند
•  غلبه بر کمرویی اجتماعی و ترس از طرد شدن

نکته‌ای که بسیار اهمیت دارد این است که شما باید از پیش، و هنگامی که حس می‌کنید حالتان نسبتاً خوب است، برای زمانی که بیماری شما دوباره عود می‌کند. برنامه‌ریزی کنید. اسکیزوفرنی، شناسایی و تشخیص نشانه‌های بیماری توسط خودتان را مشکل می‌سازد. بنابراین، شما باید به بازخوردهایی که از دیگران در مورد آغاز تغییر رفتارتان می‌گیرید، اعتماد کنید. شما می‌توانید از افراد زیر بخواهید که مراقب تغییر رفتارتان باشند:

•  کسانی که با شما زندگی می‌کنند
•  پزشکان یا مددکاران اجتماعی که به طور مرتب آن‌ها را می‌بینید
•  کسانی که همکار یا همکلاسی شما هستند
•  افراد خانواده

هنگامی که فرد مورد نظر را انتخاب کردید، شماره تلفن پزشک خود را به او بدهید و همچنین متقابلاً نام فرد یا افرادی که ممکن است درباره شما به پزشکتان تلفن کنند را در اختیار پزشک قرار دهید. پزشک و مددکار اجتماعی اطلاعات مربوط به شما را به هیچکس نخواهد داد امّا به حرف‌های آن‌ها درباره شما گوش خواهند کرد.
به افرادی که برای مراقبت از خود انتخاب کرده‌اید بیاموزید که مواظب چه نوع تغییراتی در شما باشند. از آنجایی که شما، حتی هنگامی که حالتان نسبتاً خوب است، ممکن است در بعضی زمینه‌ها مشکل داشته باشید آن‌ها باید مراقب تغییرات در رفتار شما باشند. برای مثال، شما ممکن است حتی هنگامی که حالتان خوب است، همچنان صدایی را بشنوید امّا معمولاً می‌دانید که صداها واقعی نیستند. با وجود این از کمک‌رسان خود می‌خواهید که اگر متوجه شد که شما دارید به این صداها جواب می‌دهید و یا صداها شما را ناراحت می‌کنند به پزشکتان تلفن کند.
تغییرات مهم شامل موارد زیر است:

•  سخت‌تر شدنِ برخاستن و بیرون آمدن از رختخواب در صبح‌ها
•  دیر به سر کار یا مدرسه رسیدن
•  بیقراری یا مات و مبهوت به نظر رسیدن بیشتر از حد معمول
•  ناراحت‌تر یا کم هیجان‌تر از حد معمول به نظر رسیدن
•  تحریک‌پذیرتر یا نگران‌تر از حد معمول به نظر رسیدن
•  حافظه بدتر از حد معمول یا مشکل داشتن در فعالیت‌های ذهنی مثل محاسبات
•  نشان دادن واکنش بیشتر به توهّم
•  صحبت کردن وسواسی درباره موضوعی که عجیب یا هذیانی به نظر می‌رسد

ترجمه:  کلینیک الکترونیکی  روان‌یار

منبع

"Living With Schizophrenia: The Challenges", Reviewed by the Medical Review Board, Nov. 18, 2007,
http://schizophrenia.about.com

مقالات مرتبط

* اسکیزوفرنی
* علل اسکیزوفرنی
* روش‌های درمانی برای اسکیزوفرنی