در این روش درمانى از اصولى که زیگموند فروید بانى آن‌ها است براى شناخت تعدیل رفتار انسان استفاده می‌شود. روانکاورى در واقع با درمان بیماران با هیپنوتیزم آغاز شد. در روش روانکاورى کلاسیک، درمانگر می‌کوشد هر چه بیشتر خود را در ابهام نگاه دارد، در عین حال که بیمار را تشویق می‌کند هر چه آزادانه‌تر در مورد احساس و افکار خود صحبت کند. این اصل اساسى روانکاوى است که بعلاوه تعبى رویا، تصور می‌شود دسترسى به فرآیندهاى ناخودآگاه را امکان پذیر می‌سازد.