کنار زدن و توقیف یک فکر یا احساس از قلمرو آگاهى هشیارانه، سرکوبى ممکن است از طریق دفع آنچه قبلاً در سطح هشیارى تجربه شده است(سرکوبى ثانوی)، یا توقیف فکر و احساس قبل از ورود به هوشیاری(سرکوبى اولیه) عمل نماید. «فراموشکاری» با سرکوى از این نظر مشخص است که غالباً با رفتار بسیار سمبولیک همراه اتس، که نشان می‌دهد موضوع سرکوبى شده واقعاً فراموش نشده است. نقش اساسى سرکوبى در پیدایش نظریه روانکاوى و بخصوص تفکیک مهم سرکوبى و مفهوم کلی‌تر دفاع مورد بحث بوده است.