این امر اغلب یک ویژگى شخصیتى قدیمى است، نه یک علامت حادّ. لیکن، صفت شخصیتى ممکن است با ایجاد یک بیمارى روانى تشدید یابد. این حالت معمولاً به صورت آگاهى ناراحت کننده‌اى از این که دیگران، حتى غریبه‌ها، به شخص خیره شده‌اند، تظاهر می‌کند. یک شکل شدیدتر این علامت این است که شخص حس کند به او می‌خندند یا درباره او بشکل انتقادى صحبت می‌کنند. لیکن بیمارى را که از این علامت در رنج است، همیشه می‌توان آرامش خاطر دادو او می‌پذیرد ه دلیل همه این مسائل حساسیت بیش از حد او است. در صورتى که این آرامش خاطر را نتوان در او ایجاد کرد و او در درونش نسبت به واقعیت امر مطمئن باشد، این علامت مطرح نیست و بیمار از یک هذیان انتساب در رنج است.