بعضى از بيماران در زمان معينى از سال بطور مکرر مبتلا به افسردگى می‌گردند. در بعضى موارد اين امر بازتاب توقعات اضافى کار و زندگى روى شخص است. در برخى موارد چنين عللى در کار نيست و گروهى از پژوهشگران آن را به تغييرات فصلى، مثل طول روزها نسبت می‌دهند. هر چند اين اختلالات عاطفى فصلى با زمان وقوع خود مشخص هستند، گفته می‌شود برخى از علائم آن بيشتر از ساير اختلالات عاطفى است. اين علائم عبارتند از: پرخوابى، افزايش اشتها، مخصوصاً براى مواد قندى. الگوى شايع شروع افسردگى در پائيز و زمستان و بهبود آن در بهار و تابستان است. اين الگو سبب شده است که بيمارى به کوتاهى روزها نسبت داده شده و «نوردرمانی» براى معالجه آن توصيه شود. گزارش شده است که سه تا چهار روز پس از آغاز نوردرمانى آثار بهبود ظاهر می‌شود اما پس از قطع آن به سرعت علايم بيمارى عود می‌کند. معلوم شده است که مواجهه با نور درخشان در ضمن روز به اندازه مواجهه با نور درخشان در شب موثر است و اين موضوع در سبب‌شناسى بيمارى ايجاد ابهام کرده است.