اصطلاحى کلى براى يک سرى مفاهيم تجربى، خصوصاً مفاهيمى که مشخص‌کننده شرايطى هستند که تحت آن‌ها يادگيرى ناشى از تداعى صورت می‌گيرد. معمولاً به دو نوع مجزا تقسيم می‌شوند: شرطی‌سازى کلاسيک و نوع شرطى‌سازى عامل (کارآ). تفاوت اساسى بين اين دو نوع اين است که در شرطى‌سازى کلاسيک پيامد آزمايش بدون توجه به چگونگى پاسخ ارگانيسم هميشه روى می‌دهد. در شرطى‌سازى عامل پيامد آزمايش بستگى به ابراز پاسخ مشخص از جانب ارگانيسم دارد.