اصطلاحى کلى در شرطي‌سازى کلاسيک براى موقعيت‌هائى که در آن‌ها رابطه مثبتى بين محرک شرطى و محرک غيرشرطى وجود دارد. به‌طورى که افزايش پاسخگرى در حضور محرک شرطى مشاهده می‌شود.