اين سندرم با محدوديت‌های به خود تحميل شده در رژيم غذايی، الگوهای غريب در مدارا با غذاها، کاهش قابل ملاحظه وزن، و ترس شديد از افزايش وزن و فربهی مشخص می‌باشد. اختلال قابل توجهی در تصور ذهنی شخص از اندام خويش وجود دارد (اين بيماران در عين لاغری مفرط خود را چاق تصور می‌کنند). بيماران مبتلا مدام در حالت رژيم غذايی بوده و از داروهای مدر و مسهل سوءاستفاده می‌کنند. فرضيه‌های روان‌شناختی در مورد بی‌اشتهايی روانی اکثرا بر فوبی‌ها و فرمول‌بندی‌های روان پويايی متمرکزند.