اختلال بيش فعالى (با) کمبود توجه (ADHD). مجموعه‌اى از علائم است که بامحدويت ميزان توجه که به ضعف تمرکز، رفتار خلق الساعه، و بيش فعالى منجر می‌شود، مشخص می‌باشد. دوام علائم به مدت ٦ ماه و شروع اختلال قبل از ٧ سالگى از ملاک‌هاى تشخيصى اين اختلال شمرده می‌شوند. شيوع اين اختلال در پسر بچه‌ها بيشتر از دختر بچه‌ها است. در والدين چنين کودکانى سابقه هيپرکينزى، سوسيوپاتى، الکليسم و هيسترى بيشتر از گروه شاهد است. هر چند شروع اختلال حدود ٣ سالگى است، تشخيص معمولاً تا زمانى که بچه وارد مدرسه ابتدايى نشده و آموزش رسمى الگوهاى رفتارى ساخت يافته، از جمله ميدان توجه و تمرکز متناسب از نظر رشد را ايجاب نکرده است، داده نمی‌شود. چنين کودکانى معمولاً از آرام نشستن ناتوان هستند، در بازی‌هاى گروهى تاب رعايت نوبت را ندارند، غالباً قبل اينکه پرسش تمام شود پاسخ‌هايى «می‌پرانند»، حواسشان به آسانى پرت می‌شود، زياد صحبت می‌کنند، در کار ديگران مداخله می‌کنند. مثلاً سر زده وارد بازى کودکان ديگر می‌شوند، و به نظر می‌رسد به آنچه به آنان گفته می‌شود توجهى ندارند. سير اختلال بسيار متغير است. اگر بهبود روى دهد معمولاً بين ١٢ تا ٢٠ سالگى است. براى درمان از داروهاى محرک سلسله اعصاب مرکزى استفاده می‌شود.