شرطى سازى کلاسیک که در آن یک محرک شرطى (Cs) از سری‌هاى شرطی‌سازى اولیه به عنوان محرک غیرشرطى (Ucs) در یک موقعیت تجربى تازه مورد استفاده قرار می‌گیرد. شرطىسازى ثانوى یا مرتبه دوم نیز نامیده می‌شود.