از کليه بيماران درخواست می شود که در ارتباط با پزشکان خود موارد زير را حتماً رعايت کنند:

١) انتظار نداشته باشيد که پزشکتان خود را در ناراحتی شما شريک بداند.
درگير شدن با ناراحتيهای بيماران باعث می شود تا پزشکان اهداف علمی با ارزش خود را از دست بدهند.

٢) هميشه و در همه حال خوشحال باشيد.
پزشکان زندگی شلوغ و پر تنشی دارند و هر چه بيشتر به آرامش و به دست آوردن اعتماد به نفس نياز دارند.

٣) سعی کنيد درد و ناراحتی ناشی از بيماريتان را تحمل کنيد.
هميشه به ياد داشته باشيد که بايد از شهرت و اعتبار حرفه ای پزشکتان حمايت کنيد.

٤) اگر درمان موثر واقع نشد، شکايت نکنيد.
شما بايد باور داشته باشيد که پزشکتان به درک عميقی در مورد طبيعت واقعی بيماری شما دست يافته است که اين ارزشش خيلی بيشتر از ناراحتيهای موقتی شماست.

٥) هرگز از پزشکتان نخواهيد توضيح دهد که چکار می کند يا چرا اين کار را می کند.
خيلی گستاخانه است که فرض کنيد چنين مطالب عميق و حساسی را می شود با عباراتی که شما هم بفهميد توضيح داد.

٦) در برابر تصميم پزشکتان برای عمل جراحی لحظه ای مقاومت نکنيد.
هر چند ممکن است عمل جراحی مستقيماً فايده ای برای شما نداشته باشد ولی مقاله پژوهشی حاصل از آن، مطمئناً مورد توجه بسياری واقع خواهد شد.

٧) صورتحسابهای پزشکی خود را بلافاصله و با علاقه مندی کامل بپردازيد.
مشارکت در بهبود وضع معيشت پزشکان و اين قبيل کارهای انسان دوستانه را به عنوان يک امتياز برای خود در نظر بگيريد. به علاوه زن و بچه پزشکان که در خارج از کشور زندگی می کنند چه گناهی کرده اند که در ديار غربت بدون پول بمانند.

٨) هرگز به بيماريهايی که تحملش را نداريد دچار نشويد.
مبتلا شدن به بيماريهايی که فراتر از حد تحمل آدم باشد، خودپسندی محض است. بيچاره پزشکان که بايد جور اين قبيل آدمهای بی احتياط را بکشند.

٩) هرگز کوتاهيهايی که در درمانتان شده است را آشکار نکنيد.
رابطه بيمار-پزشک خيلی بيش از اين چيزها اهميت دارد و وظيفه شماست که به هر قيمتی شده آن را حفظ کنيد. هميشه روزی را به ياد بياوريد که ممکن است دوباره به همين پزشک احتياج پيدا کنيد.

١٠) هرگز در حضور پزشک و يا در زير درمان مستقيم او نميريد.
مردن برای شما که فايده ای ندارد. برای پزشکتان هم بيخود اسباب دردسر و ناراحتی می شود.