به هنگام بازديد از يک بيمارستان روانى، از روان‌پزشک پرسيدم شما چطور می‌فهميد که يک بيمار روانى به بسترى شدن در بيمارستان نياز دارد يا نه؟
روان‌پزشک گفت: ما وان حمام را پر از آب می‌کنيم و يک قاشق چايخورى، يک فنجان و يک سطل جلوى بيمار می‌گذاريم و از او می‌خواهيم که وان را خالى کند.
من گفتم: آهان! فهميدم. آدم عادى بايد سطل را بردارد چون بزرگ‌تر است.
روان‌پزشک گفت: نه! آدم عادى در پوش زيرآب وان را بر می‌دارد. شما می‌خواهيد تخت‌تان کنار پنجره باشد؟