مسئولين يک مؤسسه خيريه متوجه شدند که وکيل پولداری در شهرشان زندگی می‌کند و
تا کنون حتی يک ريال هم به خيريه کمک نکرده است. پس يکی از افرادشان را نزد او
فرستادند..
مسئول خيريه: آقای وکيل ما در مورد شما تحقيق کرديم و متوجه شديم که الحمدالله
از درآمد بسيار خوبی برخورداريد ولی تا کنون هيچ کمکی به خيریه نکرده‌ايد.
نمی‌خواهيد در اين امر خير شرکت کنيد؟
وکيل: آيا شما در تحقيقاتی که در مورد من کرديد متوجه شديد که مادرم بعد از يک
بيماری طولانی سه ساله، هفته پيش درگذشت و در طول آن سه سال، حقوق
بازنشستگی‌اش کفاف مخارج سنگين درمانش را نمی‌کرد؟  زود قضاوت کرديد؟
مسئول خيریه: (با کمی شرمندگی) نه، نمی‌دانستم. خيلی تسليت می‌گويم.
وکيل: آیا در تحقيقاتی که در مورد من کرديد فهميديد که برادرم در جنگ هر دو
پايش را از دست داده و ديگر نمی‌تواند کار کند و زن و ٥ بچه دارد و سالهاست که
خانه نشين است و نمی‌تواند از پس مخارج زندگيش برآيد؟زود قضاوت کرديد؟
مسئول خيريه: (با شرمندگی بيشتر) نه . نمی‌دانستم. چه گرفتاری بزرگی ...
وکيل: آيا در تحقيقاتتان متوجه شديد که خواهرم سالهاست که در يک بيمارستان
روانی است و چون بيمه نيست در تنگنای شديدی برای تأمين هزينه‌های درمانش قرار
دارد؟  زود قضاوت کرديد؟
مسئول خيريه که کاملاً شرمنده شده بود گفت: ببخشيد. نمی‌دانستم اينهمه گرفتاری
داريد ...
وکيل: خوب. حالا وقتی من به هيچکدام  اينها حتی يک ريال کمک نکرده‌ام شما چطور انتظار داريد
به خيريه شما کمک کنم؟

باز هم زود قضاوت کرديد؟؟؟؟