از آنجا که علل اسکیزوفرنی هنوز به طور دقیق شناخته نشده است، روشهای درمانی فعلی هم بر پایه تجربه و هم پژوهشهای بالینی میباشند. این رویکردها براساس قابلیتشان در کاهش عوارض اسکیزوفرنی و کاهش احتمال بازگشت (عود) عوارض انتخاب میشوند.
برخی از داروهای موجود برای اسکیزوفرنی عبارتند از:
کلرپرومازین (تورازین)
کلوزاپین (کلوزاریل)
هالوپریدول (ریسپردال)
اولانزاپین (زیپرکسا)
کوتیاپین (سروکل)
آریپیپرازول (ابیلیفای)
داروهای ضدروانپریشی، نشانههای روانپریشی اسکیزوفرنی را کاهش میدهند و معمولاً باعث میشوند که بیمار با کارایی بیشتر و به نحو مناسبتری به فعالیت بپردازد. داروهای ضدروان پریشی در حال حاضر بهترین روش درمان برای اسکیزوفرنی هستند امّا آنها این بیماری را «درمان» نمیکنند و این اطمینان را به وجود نمیآورند که دیگر شرایط بیماری باز نگردد.اغلب کسانی که اسکیزوفرنی دارند، نشانههای قابل توجهی از بهبودی را پس از مصرف داروهای ضدروان پریشی نشان دادهاند. داروهای معروف به داروهای «غیرمتعارف» ضدروانپریشی از سال 1990 به بازار عرضه شدهاند.
عوارض جانبی اولیه مصرف داروهای ضدروان پریشی
خواب آلودگی
بیقراری
گرفتگی عضله
لرزش
خشکی دهان
تاری دید
اغلب این عوارض با کاهش میزان دارو قابل اصلاح و یا توسط داروهای دیگر قابل کنترل میباشند. بیماران مختلف، واکنشهای متفاوتی به درمان و اثرات جانبی داروهای مختلف ضدروانپریشی نشان میدهند.
اثرات بلند مدت مصرف داروهای ضدروان پریشی
اثرات جانبی بلند مدّت داروهای ضدروانپریشی میتواند به شکل مشکلات نسبتاً جدّی خود را نشان دهد. حرکت پریشی دیررس (Tardive Dyskinesia(TD))، اختلالی است که مشخصهاش حرکتهای غیرارادی دهان، لبها، زبان و گاهی بالاتنه یا سایر بخشهای بدن مثل بازوها و پاها میباشد. این اختلال در 15 تا 20 درصد بیمارانی که داروهای ضدروانپریشی «متعارف» و قدیمیتر را برای چندین سال مصرف میکردند، دیده میشد. TD در بیمارانی که این گونه داروها را برای مدّت زمان کوتاهتری هم مصرف کرده باشند ممکن است بروز کند. در اغلب موارد، نشانگان و عوارض TD خفیف است و خود بیمار ممکن است از حرکتهای گفته شده ناآگاه باشد.
داروهای «غیرمتعارف» که در سالهای اخیر تولید شدهاند همگی نسبت به داروهای سنتی ضدروانپریشی، خطر کمتری از نظر بروز TD دارند. البته این داروها نیز اثرات جانبی خاص خود، مانند اضافه وزن، را دارند. به علاوه، اگر میزان مصرف داروهای جدید زیاد باشد، ممکن است مشکلاتی چون کنارهگیری و انزوای اجتماعی و نشانگانی شبیه بیماری پارکینسون، به وجود آورد. با وجود این، داروهای جدید ضدروانپریشی، روش درمانی بسیار پیشرفتهتر و بهتری هستند و در حال حاضر، تحقیقات در مورد میزان مصرف بهینه آنها ادامه دارد.
توانبخشی
برنامههای توان بخشی میتواند شامل مشاوره شغلی، آموزش حرفه، مهارتهای حل مساله و مدیریت مالی، استفاده از وسایل نقلیه عمومی و آموزش مهارتهای اجتماعی باشد. این رویکردها برای موفقیت روشهای درمانی اجتماع- محور برای اسکیزوفرنی اهمیت دارند زیرا مهارتهای لازم برای زندگی موثر و بارور در خارج از چتر حمایتی بیمارستان روانی را برای بیماران ناتوان فراهم میسازند.
رواندرمانی فردی
روان درمانی فردی مستلزم صحبتهای مرتب و برنامهریزی شده بین بیمار و متخصص سلامت روان نظیر روانپزشک، روانشناس یا مددکار اجتماعی است. مطالعات اخیر نشان داده است که روان درمانی فردی و رویکردهای شناختی- رفتاری که به آموزش مهارتهای انطباقی و حل مساله میپردازد، برای بیماران اسکیزوفرنی میتواند موثر و مفید باشد. البته، روان درمانی نمیتواند جایگزین دارو درمانی گردد و غالباً هنگامی موثر است که ابتدا درمان دارویی باعث کاهش نشانگان روانپریشی بیمار شده باشد.
آموزش خانوادگی
غالباً بیماران اسکیزوفرنی از بیمارستان مرخص شده و تحت مراقبت افراد خانواده قرار میگیرند. بنابراین، آموزش اعضای خانواده درباره کارهایی که میتوانند انجام دهند و نیز درک مشکلات و مسائل مرتبط با بیماری اسکیزوفرنی، بسیار اهمیت دارد.
ترجمه: کلینیک الکترونیکی روانیار
منبع
"Treatments For Schizophrenia", Reviewed by Medical Review Board, May 30, 2006 ,
http://mentalhealth.about.com
مقالات مرتبط
* اسکیزوفرنی
* زندگی با اسکیزوفرنی: چالشها
* علل اسکیزوفرنی |